Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

The 1+1 Project,Week 4

The newbie


Destroyer-Kaputt (January 2011)

Είμαι κορίτσι.Οκ,αυτό είναι εμφανές νομίζω.Ως κορίτσι,και μην παρεξηγηθώ δεν βάζω καμία σεξιστική χροιά σε αυτό,απλώς έτσι συμβαίνει συνήθως,δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα στους στίχους.Θα ήθελα να έχουν γραφτεί τραγούδια για τα (όχι ακριβώς) μπλε μου μάτια,για το πόσο με θέλει ο singer songwriter αλλά εγώ η πουτανίτσα του ξεφεύγω.Και κακά τα ψέμματα,τα αγόρια με καλλιτεχνικές ευαισθησίες κερδίζουν τον αγώνα από τα αποδυτήρια.Πιο συγκεκριμένα λοιπόν,ένα ευαίσθητος άνθρωπος,που ξέρει καλά την δουλειά του,αρκετά τα χρόνια στο κουρμπέτι γαρ,ο Daniel Bejar κυκλοφόρησε το 9ο album του,το έκτακτο Kaputt.Πολλές οι συγκρίσεις της υπέροχης φωνής του με τον Bowie,όχι τόσο στη χροιά όσο στην αισθητική και ποια είμαι εγώ να διαφωνήσω.Το μόνο που θα ήθελα να παρατηρήσω και να προσθέσω είναι πως χωρίς το album να ακούγεται παλαιακό,σαν δηλαδή να συντέθηκε κάπου στα μέσα της δεκατίας του '80 για μια κοπέλα με κοκκοράκι στο μαλλί και φούστα λαμπάντα,αποπνέει έναν αέρα νοσταλγίας και προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ.Χωρίς να γίνεται κιτς ή πειραματικό,άλλωστε μιλάμε για ένα βατό είδος,το Kaputt  διαθέτει καλοδουλεμένες μελωδίες και όσο γλυκανάλατους στίχο πρέπει με πλούσια την θεματολογία.Και όσο και να μου αρέσει με τις πρώτες ακροάσεις οφείλω ωστόσο να πω πως εδώ οσμίζομαι μία περίπτωση growing album.Για να δούμε.

The oldie


King Crimson-In The Court of The Crimson King (October 1969)

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να βγουν τα χαλάκια προσευχής να προσκυνήσουμε,να αποδώσουμε αιώνιο σεβασμό και ευγνωμοσύνη και τα λοιπά.Και ενώ όλοι (ναι,και οι 3 που θα διαβάσετε αυτό το κείμενο) πιστεύετε πως θα πλέξω το εγκώμιο των τεράστιων King Crimson,ε λοιπόν,ναι δεν πέφτετε έξω.Η χρονιά είναι 1969 και ένα διαμάντι γεννιέται,και δεν νομίζω πως θα ήταν υπερβολή να πω πως ίσως αποτελεί το πιο επιδραστικό prog rock album όλων των εποχών.Αποτελείται από πέντε αρκετά μεγάλα σε διάρκεια track ,καθένα από τα οποία κρύβει περισσότερο λυρισμό από θα άντεχε ένα ζευγάρι αυτιών σήμερα,ενώ όπως σε κάθε prog rock album έτσι κι εδώ έχουμε δραματοποιημένα σόλο,λιτά αλλά υπέροχα φωνητικά,μακρά σε διάρκεια track με υπερβολικούς τίτλους.Και το πιο θαυμαστό με αυτό το album δεν είναι η διαχρονικότητα του,ούτε η πολυπλοκότητα που το περιγράφει,αλλά η αίσθηση πως παρόλο που κινείται ένα τόσο πληθωρικό είδος,τουλάχιστον με βασικό παίκτη την κιθάρα,δεν γίνεται ούτε στιγμή κουραστικό ή υπερβολικό.Έχει παράξενες ισορροπίες και αυτό,στα δικά μου αυτιά,το ξεχωρίζει μακράν από τα υπόλοιπα του είδους του.Για να το πω πιο απλουστευμένα,το In The Court of  The King Crimson αποτελεί είναι το δικό μου Tommy,σύμφωνα με την θεά Zooey Deschanel που στο Almost Famous ψιθυρίζει στον αδελφό της 'άκου το Tommy στο σκοτάδι με ένα αναμμένο κερί και θα δεις το μέλλον σου'.

και οι υπόλοιποι έπαιξαν:

silentcrossing

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Άγνωστος Χ

Θα δημιουργείς στο μυαλό σου ένα σενάριο,κάθε φορά που θα πασαλείβεις τα σωθικά σου σε μία λευκή κόλλα,στο τέλος θα τα σβήνεις όλα,να μην θυμίζουν τι χάος είχες στο μυαλό σου όταν τα έγραφες.Θα αγαπάς χαρακτήρες και θα θες να τους δώσεις ένα σχήμα,με αυτόν τον τρόπο δεν θα σε εγκαταλείψουν ποτέ.Θα είναι κάπου,κάπως περίεργα ζωντανοί.Θα αποφασίσεις εσύ για την πορεία τους,τις εμμονές τους,ποιον θα βάλουν στο κρεββάτι τους,ποιος θα τους πληγώσει.Και έτσι θα δομήσεις ένα σενάριο,γύρω από αυτούς τους ανθρώπους,θα είναι η έμπνευση σου,η τροφή σου,ο λόγος που θα ξυπνάς τα πρωινά,θα συνεχίζεις χωρίς να γραφοσβήνεις τίποτα.Κράτησε τα όλα,όσο γλυκανάλατα ή σκληρά κι αν σου φαίνονται καμιά φορά.Μια μέρα αντέγραψε αυτές τις χαοτικές σκέψεις σου όλες μαζί σε ένα φάκελο.Βάλτες σε σειρά.Βάλε το σενάριο.Βάλε τη μαγεία.Εκεί είναι το δυνατό σου σημείο,ο συγκεκαλυμμένος ρομαντισμός σου που είναι πανταχού παρών,πόσο ντρέπεσαι για αυτό.Όταν μεθάς και χορεύεις και νιώθεις τα μάτια σου να λάμπουν από έρωτα και επιθυμία,εκεί είναι παρών,στα βλέμματα τα όλο νόημα που ρίχνεις σε ανθρώπους που τους σκέφτεσαι μετά για κανα δυο μέρες,σε απαγορευμένα αγόρια που έχουν σχέσεις 10 χρόνια και μετά βρίζεις τον εαυτό σου,γιατί εσύ δεν είσαι τέτοιο κορίτσι,ποτέ δεν θα προσπαθούσες να σαγηνεύσεις ένα τόσο βολεμένο αγόρι.Θα πηγαίνεις σπίτι και θα τον σκέφτεσαι να σπάει τα δεσμά του.Τα δεσμά που βεβαίως εσύ έχεις επινοήσει,αυτά που στο μυαλό σου τον κάνουν δυστυχισμένο.Θα τον σκέφτεσαι να ξαπλώνει δίπλα σου,να σε αγγίζει,όχι τρυφερά όσο την κοπέλα του,ούτε αδιάφορα,μόνο λίγο ντροπαλά γιατί πάντα τα ντροπαλά αγόρια σου  προκαλούσαν ταχυπαλμία,τα χαμηλά βλέμματα τους σε εξίταραν το κοκκίνισμα στην οποιαδήποτε αναφορά σου στο σεξ σε έκανε να τους φαντασιώνεσαι σε έναν άλλο ρόλο,κόντρα,στην μεταμόρφωση τους δίπλα σου,σε κτήνη.Κι ακόμα κι εκείνα τα αγόρια είχες την ικανότητα να τα φέρνεις στα άκρα τους,να σου λένε απαράδεκτα πράγματα.Να σου λένε πως δεν σ'αγαπούν και μετά να ξαπλώνουν δίπλα σου αρρωστημένα καυλωμένοι και να νιώθεις τους μηρούς σου,το μέτωπο σου,το στήθος σου να φλέγεται από μίσος και επιθυμία.Θέλεις να σε αγαπήσουν χωρίς να σε νοιάζει αν εσύ μπορείς να αγαπήσεις πίσω,χωρίς να ξέρεις αν θα έχεις κάποιες επιπτώσεις που βάζεις στους άντρες ημερομηνία λήξης,που τους υποτιμάς,που καμαρώνεις πως δεν τους έχεις ανάγκη..Και με μαθηματική ακρίβεια να σκέφτεσαι κάθε βράδυ πως έχεις εκείνον τον έναν δίπλα σου.Εκείνον  που θα ευχαριστείς για πάντα γιατί σου προσέφερε τον υπέροχο,τον ιδανικό ανικανοποίητο έρωτα που δεν θα σε πληγώσει ποτέ.Εκείνον που θα σκέφτεσαι ακόμα και στα γεράματα αν είσαι τόσο άτυχη και φτάσεις εκεί,γιατί δεν θα ξέρεις πως μυρίζει αφού κάνετε έρωτα,δεν θα ξέρεις αν θα σε αγκάλιαζε ποτέ με τα μακριά του χέρια ενώ εσύ προσποιείσαι ότι κοιμάσαι ενώ ντρέπεσαι να πεις πως τον θέλεις πάλι.Άνθρωποι που δεν υπάρχουν πουθενά πια,άνθρωποι που πρώτα έθαψες μέσα σου και μετά...το μετά είναι σκληρό και αφήνει τρύπες,μικρές μικρές και παντού που κανείς,κανένα δεσμευμένο,ντροπαλό,κτηνώδες αγόρι δεν θα καλύψει ποτέ.Εσύ θα συνεχίζεις να βγαίνεις και να γελάς,να ακουμπάς γεμάτη αγάπη τα χέρια των φίλων σου,τα πρόσωπά τους,να τα φιλάς συνέχεια για να ξέρουν πόσο ανάγκη έχεις την αγάπη τους,θα συνεχίσεις να ρίχνεις που και που αυτά τα βλέμματα σε ντροπαλά αγόρια,και όλα θα είναι ίδια,όλα θα κυλούν κανονικά σαν το νερό που αργά αργά στάζει από μικρές τρύπες.

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

The 1+1 Project,Week 3

The newbie


Tennis-Cape Dory (January 2011)

Ή αλλιώς φόρα τ'άσπρο τ'ατσαλάκωτο το polo και έλα μαζί μου για soft drinks στο γιωτ.Θα βλέπουμε τους φοίνικες στη στεριά κι ο ήλιος θα μας λούζει τα μαλλιά.Ωραία θα είναι.Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως.Οι υπανδρευμένοι παρακαλώ Patrick Riley και Alaina Moore μετά από ένα 7μηνο ταξίδι με γιωτ,όπως προανέφερα,έγραψαν το ντεμπούτο τους Cape Dory (ταιριαστό).Το αισθητικά αψυχολόγητο ,τουλάχιστον,εξώφυλλο δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει σε καμία περίπτωση από το να ακούσουμε τουλάχιστον μία φορά το album,που σε διάρκεια δεν αγγίζει ούτε το μισάωρο.Μουσικά,λοιπόν,κινούνται σε ένα είδος βατό,που,γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε,μου αρέσει πολύ.O sunshine,νοσταλγικός 70's ήχος,η κιθάρα που ξεδιπλώνει όμορφες μελωδίες χωρίς να εμβαθύνει σε δύσκολα σόλο,τα όμορφα γυναικεία φωνητικά,πως να το κάνουμε στα κοριτσίστικα(και όχι μόνο)αυτιά είναι παραπάνω από ευχάριστα.Ένα μεγάλο όμως εδώ,καθότι κατά την ταπεινή μου άποψη οι φίλτατοι Tennis πέφτουν σε μία μεγάλη παγίδα.Το εύπεπτο δεν σημαίνει πως πρέπει να είναι και πρόχειρο.Τα περισσότερα tracks ενώ τα ακούς ευχάριστα κυρίως για την ρετρό φωνή της Moore,δεν σου μένουν στο μυαλό και πολύ φοβάμαι πως το πόρισμα μου για το album είναι πως σε 2 μήνες μάλλον θα το έχω ξεχάσει.

The oldie


Air-Moon Safari (January 1998)

Με το Cape Dory να μου ανοίγει την όρεξη για αλατισμένη,θαλασσινή μυρωδιά το μυαλό δεν μπορούσε παρά να πάει στο επί χρόνια πρώτο στη λίστα ακούω-στα-ακουστικά-και-δείχνω-απόμακρη-αλλά-ευτυχισμένη album παραλίας.Σαν μία μυοχαλαρωτική ένεση είναι απίστευτο αυτό που προσφέρει μία ακρόαση του συγκλονιστικού,κατ'εμέ Moon Safari.Με την ίδια ευκολία σε στέλνει τόσο να αιωρείσαι πάνω από το ήρεμο Αιγαίο,όσο και στα αστέρια φορώντας την στολή αστροναύτη με την γη να καθρεφτίζεται στην κάσκα σου.Οι κορυφαίες μπασογραμμές του La Femme D'Argent είναι ένας φυσικός μπάφος(sic)και το Le Voyage De Penelope έρχεται να συμπληρώσει,ενώ το All I Need με το,για όποιον θυμάται,χαρακτηριστικό video clip είναι ένα smooth πέρασμα στις ενήλικες σχέσεις,και αν αναλύσω track by track κι εγώ μετά θα βαριέμαι να διαβάσω αυτά που έγραψα.Στο σύνολο του,ίσως για συναισθηματικούς λόγους,αλλά ακόμη ακούγεται άρτιο στα αυτιά μου,ένα έπος για το καλοκαίρι,την ελευθερία,την ανεμελιά.

Και οι υπόλοιποι έπαιξαν:

lkrory21
spiral
green onion
inverted a
silentcrossing

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

The 1+1 Project,Week 2

The newbie


White Lies-Ritual ( January 2011 )

Δεύτερο album για τους νεότατους  White Lies που θα μπορούσε να έχει και τίτλο ΄3 εύκολα βήματα για να γίνετε μισητοί στους κριτικούς'.Να εξηγηθώ,μου αρέσουν οι νεαροί μουσικοί,και πάντα τους παρακολουθώ.Για αυτό αν και ο ήχος των White Lies,είναι πολυφορεμένος (λέγε με και σχολή Editors) και για να κολλήσεις με κάτι πρέπει να είναι κάτι εξαιρετικά καλό,τους ξεχώρισα και μου άρεσαν και στο To Lose My Life ξηγήθηκα απανωτές ακροάσεις και ντάλα μεσημέρι στήθηκα δύο φορές για να τους δω ζωντανά.Στο Ritual τα κομμάτια είναι όπως το μαραθώνιο σεξ με ανοργασμικό.Έχουν την δυναμική,και το χαρακτηριστικό στυλάκι κι εκεί που είναι να κορυφώσουν,μαραίνονται σαν μπάμια που δεν είναι η εποχή της,και ξαναμανα το ίδιο στο επόμενο track. Με άλλα λόγια,με ένα twist θα μπορούσαν να γίνουν rock anthems αλλά δεν τα καταφέρνουν.Μέσα βέβαια στην γενικότερη μετριότητα,το Strangers το Bigger Than Us και το Is Love ξεχωρίζουν στα αυτιά μου,σε καμία όπως περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με το πρώτο album.Στο σύνολο του,δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ένα κακό album,σίγουρα όμως ένα που δεν πληροί τις προσδοκίες που είχαμε όλοι ουρλιάζοντας παρέα με αυτά τα 3 πιτσιρίκια 'lets grow old together and die at the same time'

The oldie


The Shins-Oh Inverted World ( June 2001)

Όσα λόγια και να βάλω στη σειρά,χρόνια τώρα το έχω πάρει απόφαση,να περιγράψουν αυτήν την απαλή ανατριχίλα που με διαπερνά όταν ακούω το Oh Inverted World δεν γίνεται.Σαν να ανοίγει ένα αεροστεγώς κλεισμένο δοχείο με μυρωδιές,εικόνες και να ξεχύνεται στον χώρο track by track και κλείνοντας τα μάτια να νομίζω πως θα τα ανοίξω και θα μαι πάλι πίσω στην οδό Ρ. με μακριά ξανθά μαλλιά θα ναι καλοκαίρι και θα ετοιμαζόμαστε να την κάνουμε για Σέριφο.Τέλος πάντων,το εκπληκτικό με αυτό το album εκτός από την ερωτεύσιμη,σχεδόν υπερβατική φωνή του James Mercer (ή αλλιώς όταν μεγαλώσω αυτόν θα παντρευτώ) είναι η νοσταλγία που είναι κρυμμένη πίσω από κάθε track,που σχεδόν σε κάνει να θέλεις να έχεις βιώσει έναν απελπισμένο έρωτα,έναν τσακωμό,μια απώλεια.Και αυτό που τους κάνει σπουδαίο group κατά την ταπεινή μου άποψη είναι η ικανότητα τους να προκαλούν  το σωστό το συναισθηματικό χάος,το διπολικό,ενώ μουσικά ισορροπούν ανάμεσα στο indie και σε έναν ανεπαίσθητα νεο-folk ήχο,δημιουργώντας ενδιαφέροντα αποτελέσματα,χωρίς σε καμία περίπτωση να είναι πρωτότυποι.Και όπως έχει πει και η θεά Natalie Portman στο Garden State: 'You gotta hear this one song.It'll change your life i swear'.

Και οι υπόλοιποι έπαιξαν:

silentcrossing
green onion
inverted a
lkrory21

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

The 1+1 Project,Week 1

The newbie


Summer Fiction-Summer Fiction (December 2010)

O κύριος Bill Richini κρύβεται πίσω από το όνομα Summer Fiction και το ομότιτλο album που αποτελεί κατά κάποιο τρόπο μια ωδή σε ένα κορίτσι.Πριν προλάβετε να αναφωνήσετε 'τι πρωτότυπο' να αναφέρω πως όλα περιγράφονται από την σκοπιά ενός αγοριού που χρησιμοποιεί πολύ τις λέξεις make up και mascara.Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως το album γράφτηκε όχι σε κάποιο στούντιο ή στην ησυχία του σπιτιού του,αλλά στις βόλτες του με το μετρό πέρα δώθε στην πόλη της Φιλαδέλφεια,και σκέφτηκα,πόσο γλυκιά εικόνα θα ήταν ένας τύπος καθισμένος σε μια θεσούλα ενώ παράλληλα το μυαλό του σκάρωνε πυρετωδώς συγχορδίες και μελωδίες.Στο μουσικό και σημαντικό κομμάτι,το album διακρίνεται από μία εμφανή 60's αισθητική,τόσο στο φωνητικό κομμάτι (οι συγκρίσεις μου όταν το πρωτοάκουσα με φωνητικά κοντά στο στυλ των Beatles ήταν απλώς αναπόφευκτες) όσο και στο ορχηστρικό.Η μελωδικότητα επικρατεί μαζί με μία ίσως υπερβολική μελίρρυτη διάθεση,πάντως στο σύνολο οι συνθέσεις είναι αξιοπρόσεκτες,τουλάχιστον για τα δικά μου κοριτσίστικα αυτιά.Το Chandeliers,το Throw your Arms Around me και το To:Alone είναι 3 από τα πιο όμορφα,λιτά και απέριττα τραγούδια που έχω ακούσει τις τελευταίες μέρες.Αξίζει μίας ακρόασης τουλάχιστον.

The oldie


Plush-Underfed (December 2004)

Εδώ έχουμε έναν άλλο κύριο πίσω από το όνομα Plush,ο φοβερός Liam Hayes,και το συγκεκριμένο album είναι μια παράδοξη ιστορία.Ουσιαστικά αποτελεί το bootleg του album Fed,για το οποίο ο εν λόγω καλλιτέχνης σπατάλησε ουκ ολίγα χρήματα για να κυκλοφορήσει.Ο παθών από το νόμο του Μέρφυ Hayes είδε το Underfed που περιείχε τις 'απογυμνωμένες' version των τραγουδιών του να παίρνει πολύ καλύτερες κριτικές από το Fed,κάτι που μπορεί να διαπιστωθεί και με μία back2back ακρόαση.Και αυτό είναι η τρανή απόδειξη του πόσο μεγάλα κομμάτια έγραψε στον εν λόγω δίσκο,πως από την ανεπαίσθητη 70's αισθητική μπαλάντας,περνάει σε έναν φαινομενικά σκληρό ήχο,που έπειτα έρχεται να σε διαλύσει με τα σπαρακτικά φωνητικά.Και θα μπορούσα να συνεχίσω για πολλές σελίδες για το πόσο πολυσχιδής μπορούν να γίνουν οι συνθέσεις του,χωρίς σπουδαία τεχνικά μέσα ή τεχνικές,πως το Having it All είναι από τα πιο θλιμμένα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ,το Whose Blues από τα πιο δυναμικά,ενώ το Fed(Intro) είναι σκέτο mind travel σε παραλίες και διονυσιακές γιορτές με γυμνά αγόρια.Για εμένα αποτελεί ένα μικρό μουσικό θαύμα χωρίς την μαγκιά της παραγωγής από αυτά που σπανίζουν τα τελευταία χρόνια,και album σταθμό όσο αφορά τους singers/songwriters.

Και οι υπόλοιποι έπαιξαν: