Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

The 1+1 Project,Week 6

The newbie


Cut Copy - Zonoscope (February 2011)

Οι αγαπημένοι Αυστραλοί που πίσω στο 2008 ήταν υπεύθυνοι για ακούραστο λίκνισμα και κρυφά απαγορευμένα φιλιά, υπό τους ήχους του εξαιρετικού,αν και μαραθώνιου σε διάρκεια Ghost Colours επιστρέφουν με νέο υλικό και Zonoscope ο τίτλος αυτού.Σε γενικές γραμμές το ύφος τους μου αρέσει,όπως κάθε τι που μπορεί να με κάνει να χορεύω,αλλά οι Cut Copy παίρνουν έξτρα πόντους αγάπης διότι οι συνθέσεις τους κουβαλούν αυτήν την 80ίλα που με τρελαίνει.Όταν έβαλα να ακούσω το Zonoscope είχα τα χάλια μου.Ήμουν ξενυχτισμένη και στενοχωρημένη και δεν είχα κέφι να μιλήσω σε κανέναν.Το έβαλα να παίζει σιγά στα ηχεία,μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω αυτήν την παράλογη εμμονή μου να ακούω αμέσως αυτά που κατεβάζω.Χωρίς πραγματικά να το ακούω δηλαδή.Στο Take Me Over κι ενώ τακτοποιούσα κάτι ρούχα άρχισα να δυναμώνω και σταδιακά με την ώρα το έφτασα σε  ικανή ένταση για πάρτυ.Μα το Zonoscope δεν είναι φτιαγμένο για να ακούγεται χαμηλά!Πέρα από την feel good διάθεση που σου προκαλεί και την καλή του παραγωγή θεωρώ πως οι μελωδίες είναι λιγότερο δυναμικές αλλά το ίδιο εμπνευσμένες με αυτές του Ghost Colours ενώ μερικά κομμάτια είναι εν δυνάμει χορευτικοί ύμνοι (Pharaohs & Pyramids,Take Me Over).Βάτες λοιπόν,άσπρο καλτσάκι και βουρ για την πίστα γιατί οι Cut Copy μια χαρά τα (ξανα)κατάφεραν!

The oldie


Brothers In Sound - Family Is For Sharing (July 2000)

Τι κάνεις όταν έχεις κοντά μια δεκαετία να ακούσεις ένα τραγούδι και ξυπνάς έχοντας το στο κεφάλι σου έτσι ξαφνικά;Θυμάσαι;Συγκινείσαι;Βουρκώνεις και κατηγορείς τον ήλιο που αντίκρισες κατάματα;Η σωστή απάντηση είναι ακούς το album για μια εβδομάδα σερί και έπειτα πας να γράψεις για αυτό αλλά δεν σου βγαίνει τίποτα γιατί τα συναισθήματα είναι πιο πολλά ακόμα κι από τις μελωδίες.Το καταπληκτικό Family is For Sharing είναι μία μίξη Beta Band με Air με όμορφα,απαλά φωνητικά χωρίς όμως να κατέχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.Δεν είναι τόσο πολύ η πρωτοτυπία,οι συνθέσεις ή η παραγωγή όσο τα συναισθήματα που μπορεί να σου ξυπνήσει η μουσική τους,κάπως σαν να αντικρίζεις τον άνθρωπο που σε έχει συνεπάρει και να σκέφτεσαι 'θε μου,τον αγαπώ.'Δυστυχώς οι αξιόλογοι Brothers in Sound δεν πήραν την δημοσιότητα που πραγματικά τους άξιζε και δεν νομίζω πως είναι ενεργοί πλέον,όμως αν δεν έχετε ακούσει το συγκεκριμένο album θα παρακαλούσα να του δώσετε μία ευκαιρία έστω και μία δεκαετία αργότερα,απαραιτήτως με συνοδεία λιακάδας κι ενός γλυκόπιοτου κοκτέηλ.

και οι υπόλοιποι έπαιξαν:

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

The 1+1 Project,Week 5

The newbie


Hercules & Love Affair - Blue Songs (January 2011)

Ποιος θυμάται το blind;Προφανώς όλοι μας,και κυρίως τα παπούτσια που φορούσαμε τα προηγούμενα 2 χρόνια καθότι αυτά υπέστησαν βιασμό υπό τους ήχους του πρώτου album των Hercules & Love Affair.Μετά από ένα πρώτο,άκρως επιτυχημένο album επιστρέφουν χωρίς τα αβανταδόρικα ονόματα στο μενού (βλέπε θεό Antony Hegarty και Nomi Ruiz) σε μία καθ'όλα έντιμη προσπάθεια.Κι ενώ δεν θα ήθελα να μπω σε συγκρίσεις με το παρθενικό ομότιτλο album τους κι ενώ η απουσία βασικών συστατικών αυτού είναι χτυπητή όπως τα φωνητικά του Antony που δημιουργούν χημική ένωση με τη μουσική τους θα πω πως εμένα το Blue Songs μου άρεσε,χωρίς να τρελαίνομαι ή να το θεωρώ album της χρονιάς.Όπως προείπα,αποτελεί μία έντιμη προσπάθεια πάνω στο pop house είδος που οι φίλτατοι HLF προσπαθούν να προσεγγίσουν με όμορφες στιγμές (My House,Leonora,Step Up)αλλά και αρκετές αδιάφορες.Σε βάθος χρόνου,και στα απαραίτητα remixes που θα ακολουθήσουν βέβαια μπορεί να αναδειχτεί με διαφορετικό τρόπο το εν λόγω album,οι δυνατότητες υπάρχουν,αλλά ας μου επιτραπεί να πω πως του λείπει η δυναμική για την χορευτική αυτοανάφλεξη που πάθαιναν τα κορμιά μας υπό τους ήχους του προηγούμενου (έπεσα στο αμάρτημα των αναπόφευκτων συγκρίσεων).Συνολικά,μία καθόλου κακή προσπάθεια αλλά όπως έχω ξαναπεί,μερικά album είναι σαν το σεξ με αδιάφορο σύντροφο.Περνάς καλά,αλλά δεν κορυφώνεις κι όλας.

The oldie 


Dead Can Dance - Spiritchaser (June 1996)

Και έπειτα από την φρέσκια ποπ βουτιά σε χορευτικούς σκοπούς πάμε στο άλλο μουσικό άκρο.Μυστικισμός και τσουτσουμπρούτσου όπως πολύ εύγλωττα το περιέγραψε κάποιος κάποτε.Οι Dead Can Dance ανακαλύπτοντας τις χαρές της μαμάς γης,της θάλασσας,του ουρανού,της διαφορετικότητας και της ομορφιάς της φύσης συνθέτουν τις μελωδίες τους κι όλα αυτά σε περισσότερο αθώες εποχές όπου οι ελπίδες η σωτηρία μας να βρίσκεται στην οικολογία είχαν κάποια υπόσταση.Δε θα πω ψέμματα.Ανέκαθεν τέτοιου είδους προσπάθειες μου φαίνονταν κομματάκι γελοίες.Όλα κι όλα όμως αυτά στην σημερινή εποχή με τα σημερινά World music groups.Εδώ μιλάμε για Dead Can Dance,την φωνάρα Lisa Gerrard και τον σημαντικό Brendan Perry.Αν κάποιοι καταπιάστηκαν με το είδος και ήταν οι καλύτεροι ήταν σίγουρα αυτοί.Αν λοιπόν κάποιο album στα δικά μου κυνικά αυτιά θα μπορούσε να δημιουργήσει κάποια αίσθηση διονυσιακής μυσταγωγίας τότε σίγουρα μιλάμε για το Spiritchaser,το τελευταίο τους πόνημα πριν πάρουν χωριστούς δρόμους.Αυτό που πραγματικά σέβομαι είναι πως με μινιμαλιστικό τρόπο οι Dead Can Dance προσδίδουν αρκετή μαγεία στα τραγούδια τους και αναδεικνύουν τις μελωδίες χωρίς περιττή φανφάρα,και για αυτό κάνω λόγο για πραγματικά σπουδαίους μουσικούς.Παρωχημένο μεν,τη σήμερον ημέρα,κλασικό και διαχρονικά κομψό δε.Τα σέβη μου.

και οι υπόλοιποι έπαιξαν: