The newbie
silentcrossing
Destroyer-Kaputt (January 2011)
Είμαι κορίτσι.Οκ,αυτό είναι εμφανές νομίζω.Ως κορίτσι,και μην παρεξηγηθώ δεν βάζω καμία σεξιστική χροιά σε αυτό,απλώς έτσι συμβαίνει συνήθως,δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα στους στίχους.Θα ήθελα να έχουν γραφτεί τραγούδια για τα (όχι ακριβώς) μπλε μου μάτια,για το πόσο με θέλει ο singer songwriter αλλά εγώ η πουτανίτσα του ξεφεύγω.Και κακά τα ψέμματα,τα αγόρια με καλλιτεχνικές ευαισθησίες κερδίζουν τον αγώνα από τα αποδυτήρια.Πιο συγκεκριμένα λοιπόν,ένα ευαίσθητος άνθρωπος,που ξέρει καλά την δουλειά του,αρκετά τα χρόνια στο κουρμπέτι γαρ,ο Daniel Bejar κυκλοφόρησε το 9ο album του,το έκτακτο Kaputt.Πολλές οι συγκρίσεις της υπέροχης φωνής του με τον Bowie,όχι τόσο στη χροιά όσο στην αισθητική και ποια είμαι εγώ να διαφωνήσω.Το μόνο που θα ήθελα να παρατηρήσω και να προσθέσω είναι πως χωρίς το album να ακούγεται παλαιακό,σαν δηλαδή να συντέθηκε κάπου στα μέσα της δεκατίας του '80 για μια κοπέλα με κοκκοράκι στο μαλλί και φούστα λαμπάντα,αποπνέει έναν αέρα νοσταλγίας και προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ.Χωρίς να γίνεται κιτς ή πειραματικό,άλλωστε μιλάμε για ένα βατό είδος,το Kaputt διαθέτει καλοδουλεμένες μελωδίες και όσο γλυκανάλατους στίχο πρέπει με πλούσια την θεματολογία.Και όσο και να μου αρέσει με τις πρώτες ακροάσεις οφείλω ωστόσο να πω πως εδώ οσμίζομαι μία περίπτωση growing album.Για να δούμε.
The oldie
The oldie
King Crimson-In The Court of The Crimson King (October 1969)
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να βγουν τα χαλάκια προσευχής να προσκυνήσουμε,να αποδώσουμε αιώνιο σεβασμό και ευγνωμοσύνη και τα λοιπά.Και ενώ όλοι (ναι,και οι 3 που θα διαβάσετε αυτό το κείμενο) πιστεύετε πως θα πλέξω το εγκώμιο των τεράστιων King Crimson,ε λοιπόν,ναι δεν πέφτετε έξω.Η χρονιά είναι 1969 και ένα διαμάντι γεννιέται,και δεν νομίζω πως θα ήταν υπερβολή να πω πως ίσως αποτελεί το πιο επιδραστικό prog rock album όλων των εποχών.Αποτελείται από πέντε αρκετά μεγάλα σε διάρκεια track ,καθένα από τα οποία κρύβει περισσότερο λυρισμό από θα άντεχε ένα ζευγάρι αυτιών σήμερα,ενώ όπως σε κάθε prog rock album έτσι κι εδώ έχουμε δραματοποιημένα σόλο,λιτά αλλά υπέροχα φωνητικά,μακρά σε διάρκεια track με υπερβολικούς τίτλους.Και το πιο θαυμαστό με αυτό το album δεν είναι η διαχρονικότητα του,ούτε η πολυπλοκότητα που το περιγράφει,αλλά η αίσθηση πως παρόλο που κινείται ένα τόσο πληθωρικό είδος,τουλάχιστον με βασικό παίκτη την κιθάρα,δεν γίνεται ούτε στιγμή κουραστικό ή υπερβολικό.Έχει παράξενες ισορροπίες και αυτό,στα δικά μου αυτιά,το ξεχωρίζει μακράν από τα υπόλοιπα του είδους του.Για να το πω πιο απλουστευμένα,το In The Court of The King Crimson αποτελεί είναι το δικό μου Tommy,σύμφωνα με την θεά Zooey Deschanel που στο Almost Famous ψιθυρίζει στον αδελφό της 'άκου το Tommy στο σκοτάδι με ένα αναμμένο κερί και θα δεις το μέλλον σου'.
και οι υπόλοιποι έπαιξαν:
2 σχόλια:
Impressed (για το ...oldie!)
Cheers!
άτσα της και king crimson η sister :)
Δημοσίευση σχολίου