Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Άγνωστος Χ

Θα δημιουργείς στο μυαλό σου ένα σενάριο,κάθε φορά που θα πασαλείβεις τα σωθικά σου σε μία λευκή κόλλα,στο τέλος θα τα σβήνεις όλα,να μην θυμίζουν τι χάος είχες στο μυαλό σου όταν τα έγραφες.Θα αγαπάς χαρακτήρες και θα θες να τους δώσεις ένα σχήμα,με αυτόν τον τρόπο δεν θα σε εγκαταλείψουν ποτέ.Θα είναι κάπου,κάπως περίεργα ζωντανοί.Θα αποφασίσεις εσύ για την πορεία τους,τις εμμονές τους,ποιον θα βάλουν στο κρεββάτι τους,ποιος θα τους πληγώσει.Και έτσι θα δομήσεις ένα σενάριο,γύρω από αυτούς τους ανθρώπους,θα είναι η έμπνευση σου,η τροφή σου,ο λόγος που θα ξυπνάς τα πρωινά,θα συνεχίζεις χωρίς να γραφοσβήνεις τίποτα.Κράτησε τα όλα,όσο γλυκανάλατα ή σκληρά κι αν σου φαίνονται καμιά φορά.Μια μέρα αντέγραψε αυτές τις χαοτικές σκέψεις σου όλες μαζί σε ένα φάκελο.Βάλτες σε σειρά.Βάλε το σενάριο.Βάλε τη μαγεία.Εκεί είναι το δυνατό σου σημείο,ο συγκεκαλυμμένος ρομαντισμός σου που είναι πανταχού παρών,πόσο ντρέπεσαι για αυτό.Όταν μεθάς και χορεύεις και νιώθεις τα μάτια σου να λάμπουν από έρωτα και επιθυμία,εκεί είναι παρών,στα βλέμματα τα όλο νόημα που ρίχνεις σε ανθρώπους που τους σκέφτεσαι μετά για κανα δυο μέρες,σε απαγορευμένα αγόρια που έχουν σχέσεις 10 χρόνια και μετά βρίζεις τον εαυτό σου,γιατί εσύ δεν είσαι τέτοιο κορίτσι,ποτέ δεν θα προσπαθούσες να σαγηνεύσεις ένα τόσο βολεμένο αγόρι.Θα πηγαίνεις σπίτι και θα τον σκέφτεσαι να σπάει τα δεσμά του.Τα δεσμά που βεβαίως εσύ έχεις επινοήσει,αυτά που στο μυαλό σου τον κάνουν δυστυχισμένο.Θα τον σκέφτεσαι να ξαπλώνει δίπλα σου,να σε αγγίζει,όχι τρυφερά όσο την κοπέλα του,ούτε αδιάφορα,μόνο λίγο ντροπαλά γιατί πάντα τα ντροπαλά αγόρια σου  προκαλούσαν ταχυπαλμία,τα χαμηλά βλέμματα τους σε εξίταραν το κοκκίνισμα στην οποιαδήποτε αναφορά σου στο σεξ σε έκανε να τους φαντασιώνεσαι σε έναν άλλο ρόλο,κόντρα,στην μεταμόρφωση τους δίπλα σου,σε κτήνη.Κι ακόμα κι εκείνα τα αγόρια είχες την ικανότητα να τα φέρνεις στα άκρα τους,να σου λένε απαράδεκτα πράγματα.Να σου λένε πως δεν σ'αγαπούν και μετά να ξαπλώνουν δίπλα σου αρρωστημένα καυλωμένοι και να νιώθεις τους μηρούς σου,το μέτωπο σου,το στήθος σου να φλέγεται από μίσος και επιθυμία.Θέλεις να σε αγαπήσουν χωρίς να σε νοιάζει αν εσύ μπορείς να αγαπήσεις πίσω,χωρίς να ξέρεις αν θα έχεις κάποιες επιπτώσεις που βάζεις στους άντρες ημερομηνία λήξης,που τους υποτιμάς,που καμαρώνεις πως δεν τους έχεις ανάγκη..Και με μαθηματική ακρίβεια να σκέφτεσαι κάθε βράδυ πως έχεις εκείνον τον έναν δίπλα σου.Εκείνον  που θα ευχαριστείς για πάντα γιατί σου προσέφερε τον υπέροχο,τον ιδανικό ανικανοποίητο έρωτα που δεν θα σε πληγώσει ποτέ.Εκείνον που θα σκέφτεσαι ακόμα και στα γεράματα αν είσαι τόσο άτυχη και φτάσεις εκεί,γιατί δεν θα ξέρεις πως μυρίζει αφού κάνετε έρωτα,δεν θα ξέρεις αν θα σε αγκάλιαζε ποτέ με τα μακριά του χέρια ενώ εσύ προσποιείσαι ότι κοιμάσαι ενώ ντρέπεσαι να πεις πως τον θέλεις πάλι.Άνθρωποι που δεν υπάρχουν πουθενά πια,άνθρωποι που πρώτα έθαψες μέσα σου και μετά...το μετά είναι σκληρό και αφήνει τρύπες,μικρές μικρές και παντού που κανείς,κανένα δεσμευμένο,ντροπαλό,κτηνώδες αγόρι δεν θα καλύψει ποτέ.Εσύ θα συνεχίζεις να βγαίνεις και να γελάς,να ακουμπάς γεμάτη αγάπη τα χέρια των φίλων σου,τα πρόσωπά τους,να τα φιλάς συνέχεια για να ξέρουν πόσο ανάγκη έχεις την αγάπη τους,θα συνεχίσεις να ρίχνεις που και που αυτά τα βλέμματα σε ντροπαλά αγόρια,και όλα θα είναι ίδια,όλα θα κυλούν κανονικά σαν το νερό που αργά αργά στάζει από μικρές τρύπες.

2 σχόλια:

spiral είπε...

...

(γράφεις πολύ καλά ρε γμτ)

mean mr mustard's sister είπε...

αλήθεια,τα παραλές.εχμ..ευχαριστώ.